هم سطح و لول
بیایم یاد بگیریم با آدمای هم سطح و لول خودمون نشست و برخاست کنیم.
این که بیایم به یه سری آدم پایین تر از سطح و لول خودمون پروبال بدیم غیر تباهی چیزی برامون نداره.
شما میتونی با بالا تر از خودت در تعامل باشی فقط به صرف این که چهارتا چیز ازش یاد بگیری،اما نیا لول و شخصیت اون آدمو ببر زیر سوال.
آدمای پایین تر از لول خودتم خوبن نه که بد مطلق باشن اما بیا باهاشون فقط به صرف این که چهارتا چیز منفی که اون انجام داده رو ببینی و جای دیگه تکرارش نکنی تعامل داشته باش.
من نمیگم کلا با این جور آدما حرف نزنیم یا محل بهشون نذاریم نه،من روی صحبتم اینه که چرا به یه سری از آدما بالاتر از چیزی که لیاقتشونه بها میدیم.
به نظر من نباید بیشتر از ظرفیتشون بهشون بها داد،چون همونا فردا روز شخصیت تورم میبرن زیر سوال.
تو میشی آدم بد داستان اونا میشن قهرمان.
بیایم منطقی باشیم و برای خودمون و جایگاهمون ارزش قائل باشیم.
باتشکر
جالبه. دوست دارم بیشتر بدونم.
میشه بگی چطوری سطح و لول ادمارو تعیین میکنی؟
معیار های لول بندی شما دقیقا چطوره؟
کسی که ماشین مدل بالا داره لول بالایی داره؟ چطور میفهمی از چه راهی اون ماشینو بدست آورده؟ شاید دزد باشه!
کسی که تحصیلات بالایی داره لول بالایی داره؟ شاید فقط تحصیلات داره و کلا شخصیتش یه آدم پوچ و تو خالیه!
کسی که کارآفرینه لول بالایی داره؟ شاید این آدم اصلا تحصیلات نداره و فقط از اول زندگیش کار کرده و اصلا یه کتاب تو عمرش نخونده باشه یا یه جایی می‌ره فکر میکنه از دماغ فیل افتاده!
کسی که با شخصیت و باادب و احترام صحبت میکنه لول بالایی داره؟ شاید داره تظاهر میکنه در باطن آدم بسیار کثیف و بی شخصیتیه!
کسی که نماز میخونه لول بالایی داره؟ شاید ریاکار باشه و پشت نماز خواندنش اون چهره کثیفشو داره پنهان میکنه.
کسی که کتاب خیلی میخونه لول بالایی داره؟
کسی که... شاید...
معیار چیه؟ کی سطح و لول رو تعیین میکنه؟ چرا از سطح آدما حرف می‌زنیم وقتی هممون یه آدم معمولی هستیم که هزارتا نقص داره؟
مگه ما کی هستیم که بیایم بگیم فلانی در حد و سطح من نیست؟
چرا جایگاه خودمونو نمی‌دونیم و فقط سرمون به این گرمه که بقیه رو قضاوت کنیم؟
میگی با بالاتر از خودمون باشیم که چارتا چیز یاد بگیریم ازش و اونو تخریب نکنیم، آیا اون انسان کامله؟ چون لول اون از نظر تو بالاتره یعنی هیچ نقصی نداره و نبابد بهش گفت تو خودت فلان مشکل رو داری؟ باید گفت! نگفتن یعنی اعتماد بنفست پایینه! اونو بالاتر میبینی یجوری بالا میبینی که جرات نمیکنی بهش بگی اوکی این کارات خوبه ولی تو اینجوری هستی اینم عیب توعه سعی کن بهتر شی، بعضی وقتا تخریب شخصیت های به اصطلاح بالاتر نیازه، چون بعدا اون آدم خودبزرگ بینی پیدا میکنه، من نگم تو نگی اون نگه پس کی بهش بگه؟ همینجوری میشه که یکی فکر میکنه خیلی آدم مهمیه!
اصلا نقد کردن یه هنره، نقد در نظر بعضی ها یعنی تخریب ولی نقد بجا باعث میشه اون آدم لولش حتی بالاتر هم بره!
یا مثلا میگی لول پایینو صحبت کنیم که منفی هابی که انجام داده انجام ندیم، اوکی ولی تو بیا بهش یاد بده که بالاتر ببریش این هنره! بگو فلانی تو در کنار این نواقص این خوبی هارو هم داری سعی کن رو مشکلاتت کار کنی. چرا عادت داریم ضعیف کشی کنیم؟ کی گفته باید بالاهارو بالاتر ببریم پایینارو ببینیم عبرت بگیریم؟ کی این ایده رو میده جز یه آدم سطحی نگر؟ خوب همینجوری میشه که ابلح ها میشن بت یک سری نوجوون و اندیشمندا کم کم منزوی میشن!
چرااا؟ اگر مخاطب خاصی داری که هیچی ولی اگه کلی داری میگی واقعا این درست نیست! همه خصلت های خوب رو که یک نفر باهم یکجا نداره!